Τα παράθυρα...

Σ' αυτές τις σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. -- Οταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά. --

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρώ.

Ισως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)

Ποιός ξέρει ποιά καινούρια τυραννία με περιμένει, ανοίγοντας το παράθυρο που τόσα χρόνια περιμένω... Μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει πάντα τελευταία, το όνειρο όμως ποτέ...

Η θάλασσα μέσα μου...

05-02-09

Κυανή Ακτή-Καβούρι

Στη θάλασσα μέσα
και στου βυθού την ελαφρότητα,
οπου τα όνειρα ζωντανεύουν,
δύο ψυχές ενώνονται για μια ευχή...

Οι ματιές μας σαν ηχώ
επαναλαμβάνουν σιωπηλά:
"...μέσα, πιο μέσα...",
πέρα απο κάθε τι σαρκικό

Πάντα όμως ξυπνάω
και εύχομαι για θάνατο,
τα χείλη μου για πάντα
να μπλέξουν στα δικά σου...

Ενα απόσπασμα απο την ομώνυμη ταινία... Η κεκαρμένη θάλασσα μου ξυπνάει τόσο ζεστά συναισθήματα, τόσο οικεία και αυτή η ταινία τόσα πολλά ερωτήματα... Αλλά παραμένω με ενα "γιατί"....

Συνθυματικά με μαύρο χρώμα;

Γυρίζω στους διαδρόμους του σχολείο μου και αντικρύζω παιδιά που με κάνουν να αναρωτιέμαι που βρίσκομαι... Ολα μαζί, σαν μια μάζα, με τις ίδιες απόψεις, την ίδια εμφάνιση χωρίς κανένα στοιχείο μοναδικότητας.. Μας χτυπάνε απο παντού για να μας κάνουν ίδιους και δυστυχώς το καταφέρνουν...
Ποιός θα δείξει το δρόμο σε αυτά τα παιδιά που δεν αναρωτιούνται για τίποτα; Το σχολείο, οπου η προσωπική έκφρασή μας σπανίζει; Όλοι ίδιοι... Όλοι ίδιοι... Έτσι μας κάνουν... Έτσι μας καταντούν...
Οχι πιά... Θα γράφουμε με κόκκινο χρωμα και ας μας το ρημάξατε... Δεν θα γράφουμε με τη γλώσσα που μας επιβάλλετε, ούτε με τη δική σας γιατί μόνο για γλείψιμο κάνει...