Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Στέρεψαν οι λέξεις. Τόσος καιρός με σκιές. Πλάθω με την φαντασία μου τα πρόσωπα γύρω μου, όπως τα θέλω που η πραγματικότητα με απατά. Αφήνω πίσω μου όμως την απασιοδοξία γιατί είμαι ζωντανή, απλα ζωντανή. Θέλω να βλέπω μια αληθεία, όποια κι αν είναι, δεν τη βλέπω αλλά θα τη δω. Στέρεψαν οι λέξεις.

6 σχόλια:

kioy είπε...

Αχ αυτή η αλήθεια, η πιο μακρινή απ' όλες Ιθάκες.
Και ποιος άκαμπτος πολεμιστής, της ψυχής και του νου, δεν την πόθησε;

Μα και η φαντασία, όπλο καλό. Καράβι διαβατάρικο, που ορίζει τις συντεταγμένες του σε μια άλλη πραγματικότητα. Εξίσου, ίσως και ανώτερη, από αυτή τη δανεική που αναπνέουμε!

Όσο για τις λέψεις, άστες να καθυστερούν στην εγκοπή του στόματος να φτάσουν. Ίσως φωτιά ανάψουν στα σπάργανα του συλλογισμού... ίσως να υφαίνουν κάτι υψηλότερο...:)

(Σε έχω διαβάσει καιρό τώρα, αλλά και οι δικές μου λέξεις πιο γόνιμες δεν είναι!)

Αερικό... είπε...

Σ' ευχαριστώ...
Μακάρι να υφάνουν κατι υψηλότερο

kioy είπε...

:)
(υπάρχει λόγος στην ανυπαρξία κάποιου στοιχείου επικοινωνίας στο profil σου;)

Αερικό... είπε...

απλή απροσεξία, την οποία διόρθωσα.
(αν κατάλαβα σωστά)

Ελενα καπακιώτου είπε...

σου ευχομαι παντα ζωντανη να εισαι, και οι λεξεις να μην στερευουν... να ειναι παντα ετοιμες εδω στα πληκτρα... να γραφουν τις σκεψεις σου... τους φοβους σου... και οτι αλλο σε προβληματιζει... ειμαστε πολλοι εδω... κατιθα βρεθει να σε φωτηζει καθε φορα που θα νιωθεις πως βρισκεσαι σε σκιες... εχεις ολοκληρη ζωη μπροστα σου... και εμεις εδω θα ειμαστε...

καλη ανασταση καλη μου

Αερικό... είπε...

zinaa kapa
σε ευχαριστώ πολύ, σιγά σιγά βγαίνουν οι λέξεις γιατί αν δεν μπορείς να πεις αυτα που νιώθεις, τότε...

Σε ευχαριστώ που πέρασες