C' est la vie...

Έτσι είναι η ζωή λοιπόν;

Κρυβόμαστε όλοι πισω απο τη φράση αυτή και βολευόμαστε...
Βολευόμαστε και έρχεται η μέρα που ξυπνάμε και κοιτάζουμε γύρω μας, και τι βλέπουμε;
Ενα κόσμο γεμάτο όνειρα, που άλλοι έκαναν για μας, που άλλοι φρόντισαν... Πρώτα έρχεται η απογοήτευση και ύστερα ξεχνιέται και αυτό το συναίσθημα, όπως όλα αυτά που έχουν στιβαχθεί σε μια γωνιά, όλα αυτά τα χρόνια...
Φταίει η κοινωνία; Φταίει το κράτος;
Όχι φίλε μου... Φταις εσύ και ο μίζερος κόσμος σου, που δεν παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου, που έπαψες να προσπαθείς, που έπαψες να ζεις... Που κοιμάσαι το βράδυ, μη έχοντας γευτεί την πληρότητα της ημέρας σου, της δικής σου ημέρας, που "ξυπνάς" ξανά χωρίς σκοπό. Και ξανά και ξανά και ξανά... Γιατί;

Γιατί έτσι είναι η ζωή λοιπόν...