C' est la vie...

Έτσι είναι η ζωή λοιπόν;

Κρυβόμαστε όλοι πισω απο τη φράση αυτή και βολευόμαστε...
Βολευόμαστε και έρχεται η μέρα που ξυπνάμε και κοιτάζουμε γύρω μας, και τι βλέπουμε;
Ενα κόσμο γεμάτο όνειρα, που άλλοι έκαναν για μας, που άλλοι φρόντισαν... Πρώτα έρχεται η απογοήτευση και ύστερα ξεχνιέται και αυτό το συναίσθημα, όπως όλα αυτά που έχουν στιβαχθεί σε μια γωνιά, όλα αυτά τα χρόνια...
Φταίει η κοινωνία; Φταίει το κράτος;
Όχι φίλε μου... Φταις εσύ και ο μίζερος κόσμος σου, που δεν παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου, που έπαψες να προσπαθείς, που έπαψες να ζεις... Που κοιμάσαι το βράδυ, μη έχοντας γευτεί την πληρότητα της ημέρας σου, της δικής σου ημέρας, που "ξυπνάς" ξανά χωρίς σκοπό. Και ξανά και ξανά και ξανά... Γιατί;

Γιατί έτσι είναι η ζωή λοιπόν...

Κάποιος, κάποτε είχε πει οτι ο άνθρωπος είναι 10% ο εαυτός του και 90% ο "εαυτός" του στα μάτια των άλλων... Αυτό το διαπίστωσα χθες που κοιτούσα πιο έντονα ανθρώπους που συμπεριφέρονταν ψεύτικα, σαν να μιμούνται κάποιον άλλο, να μην είναι αληθινοί...

Κι εκεί που αποζήτας κάτι πιο αληθινό, όταν το βρίσκεις... κάτι πάλι θα σε χωρίζει απο αυτό

There is a pleasure...

There is a pleasure in the pathless woods,
There is a rapture on the lonely shore,
There is society, where none intrudes,
By the deep sea, and music in its roar:
I love not man the less, but Nature more,
From these our interviews, in which I steal
From all I may be, or have been before,
To mingle with the Universe, and feel
What I can ne'er express, yet cannot all conceal

Byron

Little pink house...

http://www.youtube.com/watch?v=lJFr1ipOcwA

Lilacs and tiger-lilies
won’t be enough for me when you’re gone
Hollyhocks, gladiolas,
will never replace this face

In your little pink house
with the blue polka-dots
I learned what I was and what I was not,
Supposed to be...

Bleeding heart,
lily-of-the-valley
Snapdragon, rambling rose
You’ll never make it in this world
If you’re not one of those

In your little pink house,
with the blue polka-dotsI
learned what I was and what I was not
Supposed to be...

Diadem, orange sensation
Diorama, bell canto,
Baby-Lune, and princess too,
But you were the one I chose.

Ένα πιάνο τελικά μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ μακριά...
Όπως μια αγάπη.

Περιμένω...

...το μέλλον που έρχεται μετά τις πανελλήνιες με ανυπομονησία!
Κάποιοι τα βλέπουν όλα απαισιόδοξα, κάποιοι διαρκώς αισιόδοξα,
μα η Ελένη είναι στο ενδιάμεσο και το μόνο που βλέπει είναι φως.
Παρά τις δυσκολίες που ήρθαν,
παρά τις δυσκολίες που θα ακολουθήσουν,
βλέπω μόνο φως.

Ο κήπος του προφήτη...

"Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας
της Ζωής για τη ζωή.
Έρχονται στη ζωή με τη βοήθειά σας,
άλλα όχι από σας,
Και μ' όλο που είναι μαζί σας,
δεν ανήκουν σε σας.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας,
όχι όμως και τις ιδέες σας,
γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους,
όχι όμως και την ψυχή τους,
γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του
αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφτείτε,
ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε,
αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να
σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω
και δε σταματά στο χθες.

Εσείς είστε τα τόξα απ' όπου τα παιδιά
σας σα ζωντανά βέλη θα τιναχτούν μπροστά
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο
μονοπάτι του άπειρου, και σας λυγίζει με τη
δύναμή του ώστε τα βέλη του να τιναχτούν
γοργά και μακριά.

Το λύγισμά σας στο χέρι του τοξότη ας
είναι για σας χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετουν,
έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά..."

Ενα απόσπασμα απο το βιβλίο "Ο κήπος του προφήτη" του Χαλίλ Γκιμπράν,
οπου μιλάει για τα παιδιά, για τα παιδιά που δεν ανήκουν σε κανέναν.
Μπορείτε να το κατεβάσετε εδώ:
http://www.easy-share.com/1904724671/Χαλίλ Γκιμπράν - Ο Προφήτης & Ο Κήπος.pdf

Η λειτουργίας μας...

Συχνά έχω πολλές απορίες, ειδικά για την ερμηνεία των λέξεων... Σήμερα δεν είχα απορία αλλά περιέργεια για το πώς μπορεί ενα λεξικό σε λίγες μόνο γραμμές να προσδιορίσει τη λέξη ζωή.
Ανατρέχοντας λοιπόν διάβασα πολλές ερμηνείες αλλα θα σταθώ σε δύο:
*η κατάσταση που διαφοροποιεί τα ενόργανα όντα από τους άψυχους οργανισμούς.
*η λειτουργία ενός προϊόντος.

Δηλαδή ενας άνθρωπος για να μπορεί να θεωρηθεί οτι ζει θα πρέπει να λειτουργεί, να είναι ενεργός, να διαφοροποιείται απο τα αντικείμενα που δεν έχουν ψυχή, που δεν έχουν ενέργεια και αυτό συνεπάγει τη ζωή. Είναι όμως τόσο απλό;
Συνεχίζω το ξεφύλλισμα και ως αντώνυμο παραθέτει τον θάνατο. Μμμμ... μήπως όμως είναι η αδράνεια; Ο ανεκμετάλλευτος χρόνος; Η μη λειτουργία μας; Η απάθεια;

Αυτά αναρωτιόμουν ώσπου με πήρε το βράδυ...

Και όπως λέει και ο Καζαντζάκης:
"Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή."

The engineer...

http://www.youtube.com/watch?v=znPnvXZ6-xw

Your mother's on your side
Your daughter painted white
Your father's awkward frown
Your hometown burning down

I built everything you can see from here
I am the engineer
All inside of me
Really is veneer
The surface made of fear
But somewhere north of here
You will find me dear
Walking in the snow
You can think of me
From your town below...

I don't know what this means
But did you take it in
Into your head that I
Could find you in the night

We built everything you can see from here
We are the engineers
All inside of us
Really is veneer
Our surface made of fear
But somewhere north of here
You will find us dear
Walking in the snow
You can think of us
From your town below

What does love mean
When it's made by a machine?

Επέστρεψα με ενα τραγούδι απο τους De Rosa, που έγινε ενα απο τα αγαπημένα μου... Δεν έχει σημασία η απόσταση λοιπόν, αλλά... γίνεται να υπάρξουν συναισθήματα μέσα απο μια μηχανή; Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ τελικά...

Πολλές σκέψεις, λίγος χρόνος...

Μύρισε Άνοιξη...

Πως.... ένα τοπίο,

μια εικόνα

μπορούν να σου δώσουν απλόχερα

μια στιγμή χαράς...

Στέρεψαν οι λέξεις. Τόσος καιρός με σκιές. Πλάθω με την φαντασία μου τα πρόσωπα γύρω μου, όπως τα θέλω που η πραγματικότητα με απατά. Αφήνω πίσω μου όμως την απασιοδοξία γιατί είμαι ζωντανή, απλα ζωντανή. Θέλω να βλέπω μια αληθεία, όποια κι αν είναι, δεν τη βλέπω αλλά θα τη δω. Στέρεψαν οι λέξεις.

Τα παράθυρα...

Σ' αυτές τις σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για νάβρω τα παράθυρα. -- Οταν ανοίξει

ένα παράθυρο θάναι παρηγοριά. --

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρώ.

Ισως το φως θάναι μια νέα τυραννία.

Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1903)

Ποιός ξέρει ποιά καινούρια τυραννία με περιμένει, ανοίγοντας το παράθυρο που τόσα χρόνια περιμένω... Μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει πάντα τελευταία, το όνειρο όμως ποτέ...

Η θάλασσα μέσα μου...

05-02-09

Κυανή Ακτή-Καβούρι

Στη θάλασσα μέσα
και στου βυθού την ελαφρότητα,
οπου τα όνειρα ζωντανεύουν,
δύο ψυχές ενώνονται για μια ευχή...

Οι ματιές μας σαν ηχώ
επαναλαμβάνουν σιωπηλά:
"...μέσα, πιο μέσα...",
πέρα απο κάθε τι σαρκικό

Πάντα όμως ξυπνάω
και εύχομαι για θάνατο,
τα χείλη μου για πάντα
να μπλέξουν στα δικά σου...

Ενα απόσπασμα απο την ομώνυμη ταινία... Η κεκαρμένη θάλασσα μου ξυπνάει τόσο ζεστά συναισθήματα, τόσο οικεία και αυτή η ταινία τόσα πολλά ερωτήματα... Αλλά παραμένω με ενα "γιατί"....

Συνθυματικά με μαύρο χρώμα;

Γυρίζω στους διαδρόμους του σχολείο μου και αντικρύζω παιδιά που με κάνουν να αναρωτιέμαι που βρίσκομαι... Ολα μαζί, σαν μια μάζα, με τις ίδιες απόψεις, την ίδια εμφάνιση χωρίς κανένα στοιχείο μοναδικότητας.. Μας χτυπάνε απο παντού για να μας κάνουν ίδιους και δυστυχώς το καταφέρνουν...
Ποιός θα δείξει το δρόμο σε αυτά τα παιδιά που δεν αναρωτιούνται για τίποτα; Το σχολείο, οπου η προσωπική έκφρασή μας σπανίζει; Όλοι ίδιοι... Όλοι ίδιοι... Έτσι μας κάνουν... Έτσι μας καταντούν...
Οχι πιά... Θα γράφουμε με κόκκινο χρωμα και ας μας το ρημάξατε... Δεν θα γράφουμε με τη γλώσσα που μας επιβάλλετε, ούτε με τη δική σας γιατί μόνο για γλείψιμο κάνει...

Εμένα οι φίλοι μου...

"Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα

Eμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά που κάνουν τραμπάλα
στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους
και ενώνουν έρημους διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται

Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη
Πάνω τους έχετε κρεμάσει
εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά κοστούμια
σημάδια από καύτρες, περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές, κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες, καθυστέρηση
Το τηλέφωνο, σπασμένα γυαλιά,
το ασθενοφόρο κανείς!

Κάνουν ό,τι λάχει
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας, μόνο για γλείψιμο κάνει
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας, στο λαιμό σας"


Ενα ποίημα της Κ.Γώγου, που με τόσο σπαραχτικά, παραστατικά λόγια περιγράφει τους φίλους της, τους φίλους όλων μας. Κι ας μας ρήμαξαν όμως το κόκκινο χρώμα, εμείς θα συνεχίσουμε με αυτό να γράφουμε,για 'μας, για την ελευθερία μας.